„Podczas aktu twórczego czerpiemy ze swojej wewnętrznej studni. Owa studnia – nasz zbiornik artystyczny – w idealnej sytuacji przypomina dobrze utrzymany staw rybny. Są tam ryby wielkie i małe, tłuste i chude – cała obfitość twórczych pomysłów, czekających na odłów. (…) Musimy troszczyć się o artystyczny ekosystem. Jeśli go zaniedbamy, nasza studnia czy staw mogą ulec wyczerpaniu, zastojowi, zablokowaniu.(…) Pracując nad swoim dziełem, zanurzamy wiadro w studni własnych doświadczeń i wyciągamy z niej obrazy. Skoro tak, to musimy nauczyć się również napełniać ją obrazami.(…) Kluczowe znaczenie dla napełnienia studni ma koncentracja. Życiowym doświadczeniom trzeba wyjść na spotkanie, a nie je ignorować. Wielu z nas filtruje swoją świadomość, oddając się kompulsywnemu czytaniu. W zatłoczonym (a więc interesującym) pociągu pochylamy się nad gazetą, nie zwracając uwagi na otaczające nas widoki i dźwięki – obrazy, które mogłyby uzupełnić naszą studnię.”

Julia Cameron „Droga artysty. Jak wyzwolić w sobie twórcę”

Zasoby – jak nimi gospodarować

Wewnętrzna studnia każdego z nas jest naszym osobistym źródłem, z którego możemy czerpać zasoby, zarówno w sytuacjach prywatnych jak i zawodowych. Przez całe życie – od pierwszego słowa, kroku tworzymy doświadczenia, nabywamy wiedzę, nowe umiejętności, pracujemy nad postawą.

Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli amerykańskiej psychologii zdrowia, Stevan E. Hobfoll definiuje zasoby jako przedmioty, warunki, własności osobiste i formy energii, które albo same są wartościowe dla przeżycia, albo służą jako środek do osiągnięcia obiektów mających tę właściwość. W ten bardzo szeroki sposób rozumiane zasoby, obejmują zarówno nasze cechy psychofizyczne, umiejętności osobiste i społeczne oraz nasze otoczenie, które składa się na warunki naszego życia i działania.

Hobfoll przyjmuje założenie, że w odniesieniu do źródeł ludzkiej aktywności, istnieje jej ogólny cel, którym jest uzyskiwanie, utrzymywanie i ochrona zasobów. Stawia również tezę, że posiadacze większych zasobów są mniej podatni na ich utratę nawet w bardzo trudnych warunkach np. stresu ekstremalnego. Natomiast ludzie, którym brakuje zasobów, nie tylko są bardziej podatni na ich utratę, ale początkowa strata powoduje uruchomienie spirali strat. Optymistycznie brzmi twierdzenie, że potrafimy wypracować sobie strategie inwestowania zasobów, w celu uchronienia się przed ich utratą, kompensowania strat i powiększania rezerwuaru zasobów.

Stress, culture and community. The psychology and philosophy of stress, polski przekład (Hobfoll, 2006).

Proaktywne przywództwo i zarządzanie zasobami

Dla organizacji funkcjonujących obecnie na rynku, nabiera znaczenia indywidualna odpowiedzialność Lidera za przemyślane, świadome oraz proaktywne czerpanie i gospodarowanie własnymi i zespołowymi zasobami. Odpowiedni, zgodny z zasobami podział zadań, ról i obowiązków w zespole, może przynieść ogromne korzyści. Stąd tak ważna jest świadomość zasobów poszczególnych członków zespołu i dopasowanie się do nich ze strony Lidera, dzięki czemu zespół może osiągać lepsze wyniki i dobrze funkcjonować.

Dodatkowo, dzięki synergii efekty działań zespołu będą większe, niż gdyby każdy z jego członków wykorzystywał swoje zasoby osobno. W/w czynniki bezpośrednio wpływają na stałe podtrzymywanie zaangażowania oraz ciągły rozwój zespołu.

Tylko w przypadku świadomości i rozumienia zasobów własnych oraz członków zespołu Lider może być przywódcą i tworzyć wartość dodaną dla organizacji.